Η Καμπάνα του Πόντου. Μέρος 3ο

 

(Δρόμος προς το παρχάρι Μετζήτ, 2 Αυγούστου 1911)

III

Ποί’ είν’ ατοίν, π’ εγόμωσαν τη Ζύγανας την στράταν;

κι η στράτα εγέντονε ποτάμ’ ας σα πολλά τα δάκρα

τ’ ελάτα δάκρα έπιγαν κι εγένταν κυπαρίσσα

και γονατίζ’ η Ζύγανα, ‘ς ση καμονής το βάρος…

Άμον γέρος χιλιόχρονος, το Καν το ασημένεν

πάει εμπροστά και ακλουθούν η Χάκαξα κι η Άτρα,

η Χάρσερα, η Χερίανα, η Άρδασα, η Χόπσα

με τα χωρία τα μικρά, με τα κεφαλοχώρα

με τ’ εγκλησίας τα πολλά και με τα Μοναστήρα

Ο Αεσέρτς φυτρών’ ανθρώπς, και το Γουλάτ’ ισκιάδες,

το μαύρον το Καράκαπαν κι άλλο μαύρο εγέντον.

Εμπροδιαβαίνει το ΣΤΑΥΡΙΝ, η Μούζαινα ακλουθά ‘το,

με το Παρτίν, τη Βαρενού και το Λυκάστ εντάμαν,

η Μασούρα και τη Ζαντόν τ’ Αγεργή, το χωρίον,

κι ούλια τα κάστρα και τα τόπς, ολόγερα ντ’ εκείσαν.

Ο Κασκαμπάς εβούϊξεν και το Μετζίτ εσείεν,

και τ’ Άεν Παύλου το ραχίν, τρανόν μπόραν εξέγκεν,

εταρασίγαν τα νερά τη Λιμνή κι εφουσκώθαν

κι εκχύγαν έξ’ κι εγόμωσαν μαύρον νερόν τον τόπον…

Απέσ’ ‘ς σην δείσαν έκλαιεν ο Άεν Ζαχαρέας,

άμον οφιδί σύριγμαν και Κόλασης αέρας

το κλάψιμον, εγόμωσεν ολόγερα τ’ ορμία…

… Εγρέθεν ας σο σύριγμαν η δείσα, και εσκώθεν…

Θεέ μ’! Τσ’ είναι π’ εφάνθανε κι εσέβανε ‘ς σην στράταν;

Η Κρώμ’ τη χαράς το πουλίν, τη τραγωδί η μάνα,

μωρού κασέλαν έχτισεν, ας ση λύρας το ξύλον,

εποίκεν φορτωδέματα τη κεμεντζές τα κόρδας,

εφορτώθεν, η άκλερος, το λείμψανον τη ψής ατς…

κι ερχίνεσεν το κλάψιμον και την μοιρολογίαν…

Πιστή αντιγραφή για το διαδύκτιο: Κώστας Μαυρόπουλος