Η Καμπάνα του Πόντου. Μέρος 7ο

(Γλέντι στα Σούρμενα. 1908)

VII

Ο Άε-Σάββας κρυφοκλαίει, κι Άε-Φίλπον στενάζει

όνταν ελέπ’νε να σουμών’ τ’ άκλερα τα καράβια

π’ είχαν πανία ολόμαυρα, σκοινία οφιδένια,

π’ είχαν κατάρτια άμον σταυρά, μαύρα κι αραχνιασμένα,

π’ έρθαν ας σην Ανατολήν, με θάνατου παντέραν.

Το πορτοκαλολείβαδον, το πράσινον το Ρίζιον,

εφήκεν τα νεράτζια θε, τα χρυσά πορτοκάλια,

ετυλίγεν τα φύλλα τουν, σάβανα μυρωμένα,

κι έρθεν με τ’ άλλτς, έρθεν με τ’ ούλτς, ‘ς σο μαύρον τ’ ακρογιάλι.

Έρθανε και τα Σούρμενα, με τα πολλά καΐκια,

με τοι πολλούς τοι ξενητειάντς, με τοι καλούς ψαλτάδες

έρθανε και εκχύγανε, κι εγόμωσαν τα στράτας,

κι ενώθανε με τ’ αλλουνούς, π’ έρθαν ας σα ραχία…

Ν’ αϊλί εμέν… να βάϊ εμέν… ντο είν’ ατά ντ’ ελέπω!!!

Ούλ’ απέλεκαν τον γιαλόν κι εφήκαν τα τουμπία,

εκείν’ π’ έγκεν Ανατολή, κι άλλ’ π’ έφερεν η Δύση,

εκείν’ π’ έρθαν ας σα ψηλά, κι άλλ’ ας σα θαλασσάκρια,

π’ έρθαν ας σα γειτονοτόπς, και ας σα σιμοχώρια,

ε ν ώ θ α ν ε και έβαλαν ‘ς σην μέσ’ την Τραπεζούνταν…