Η Καμπάνα του Πόντου. Μέρος 6ο

VI

Ενώθαν τα κλαψίματα και τα μοιρολογίας,

ενώθαν ούλ’… κι επήρανε τη ποταμί τον δρόμον…

Η στράτα παρεστένευεν και οι διαβάτ’ ‘κ’ εχώρναν.

Σε κάθε βήμαν και ποδάρ’, έρχουσαν κι άλλ’ κι ενούσαν,

ας σα χωρία τα μικρά και τα κεφαλοχώρα

ας σα ψηλά, ‘ς σα χαμελά, και ας σα ποραμάκρα…

Η Σάντα η ‘περήφανος, η δεισοποτισμέντσα,

οπίσ’ ας σην Γαλίαναν μοιρολογά και έρται,

εντάμωσαν την Όλασσαν, ‘ς ση Τρίχας το γεφύρι,

επέρνιξανε το ποτάμ’ και με τοι άλλτς ενώθαν…

Εσκώθεν θρήνος και κλαυθμός την ώραν ντ’ ενταμώθαν…

Τα δέντρα εχαμήλωσαν κι εντούναν τα κλαδία,

τα πέτρας ενεστέναζαν κι έκλαιγαν τα ποτάμια,

κι η Σουμελά κι ο Βαζελώντς κι ο Περιστερεώτας

πάγνε ‘μπροστά και ευλογούν, πάγν’ από πίσ’ και κλαίγνε.

… Κλαίγνε τα τόπς ντ’ επέθαναν, τ’ ανθρώπς π’ εμαυροζήναν.

Έφτασαν απάν’ ‘ς σο Τουμπίν, κι η θάλασσα εφάνθεν…

Ας σο Τουμπίν ως το Γεφύρ’, ο τόπον εγομώθεν.

Σταυρά και εξαπτέρυγα χρυσά και ασημένια…

και ‘κ’ έσανε μόνον χρυσά, έσανε και ξυλένια

μαύρα άμον τη Θανατή, τρανά άμον τη Χάρου.

Αντικρύζει ατς η Θάλασσα, κι ανατριχάζ’ το κύμαν,

τ’ αφρούς πίσσα εγέντανε, και το νερόν κατράμι…

Εσκέπασανε το γιαλόν σαντάλια και καράβια,

τα λαλάτσια τ’ ακρογιαλί, και τη γιαλού τα πέτρας,

ούλα ανθρώπ’ εγέντανε κι εκχύαν ‘ς σην Δαφνούνταν,

εκχύαν ‘ς σον Αε-Γοργόρ, και ‘ς σην Αε-Μαρίναν,

και κι άλλο πλαν, ‘ς σην ‘Παπαντήν και ‘ς σο παλέν το Μώλος.

Τ’ Εξώτειχα η θάλασσα, άλλα νουνίζ’ καράβια

άλλα σαντάλια έραξαν ‘ς σ’ έρημον το γιαλόν άτς…

και το φαρδύν και το πλατύν εκείνο περιγιάλι

‘κ’ εφαίνουτον ας σοι ανθρώπς, ντ’ εξέγκαν τα καράβια…

Εκεί άραξεν το Σινάπ, τοι καραβιών η μάνα

εκεί άραξεν το Σαμψόν το θαλασσοδερμένον,

έμπρια έχ‘ την Αμάσειαν κι οπίσ’ έρται η Μπάφρα

με τ’ ούλια τα αρχοντικά τη κάμπου τα χωρία.

Η Ορντού η πεντάμορφη η χρυσονοικοκύρα,

η Ούνγια το θαλασσοπούλ’, η Ούνγια η μικρέσσα,

η Κερασούντα η χλοερή, η λεφτοκαρομάνα,

η Τρίπολη που στέκ’ ψηλά, τη θάλασσας αφέντρια

η Ελεβή το ήσυχον μικρόν θαλασσοχώρι

τα Πλάτανα με το τρανόν και ξακουστόν λιμάνι…

Ούλια ατά τ’ ατίμετα, τ’ άξια χρυσοπούλια,

άμον κορώνας, ντ’ έδεξεν ο λίβας κι η φουρτούνα

έφυγαν, έρθαν, ‘κάτσανε ‘ς σ’ Εξώτειχας ‘ς σην στράταν,

‘ς σην στράταν τη Καστρόπορτας, ντο σύρ’ κι εμπαίν’ ‘ς σον Κάστρεν.

Πιστή αντιγραφή για το διαδύκτιο: Κώστας Μαυρόπουλος