Η Καμπάνα του Πόντου. Μέρος 2ο . Δραματοποίηση: Εύξεινος Λέσχη Τρικάλων.

II

«Εσείν πλακία άχαρα, μάρμαρα απαρδάλια,

»με μονοκέφαλους Αετούς και Μίτρας Βασιλεάδων

»μ’ εγκόλπια Πατριαρχών, με Σταυρούς Δεσποτάδων,

»με τα σπαθία στρατηγών, παντέρας καπετάνων.

»Μάρμαρα, ντο σκεπάζετεν ολόεν έναν έθνος

»αποσκεπάστεν βλαβικά τ’ άγια τα ταφία.

»Το χώμαν θ’ ευκαιρώνει ατο, τ’ ανάλαφρον αέρας,

»ντ’ εβγαίν’ ας σο ανάσυρμαν κι ας σο μαύρον το κλάμαν,

»….ν’ εβγαίνε οι αποθαμέν’, οι ζωντανοί θ’ εμπαίνε…

»Οι ζωντανοί, π’ εφήκανε τον τόπον ντ’ εγεννέθαν»κι εφορτώθανε τα στενά τα νεκρικά κασέλας

»κι εφόρεσαν τα σάβανα, κι εσέβανε ‘ ς σην στράταν,

»‘ς σην στράταν την αγύριστον, ‘ς ση χαμονής τον δρόμον.
»… Ο Ουρανόν ελίβωσεν, και παραχαμηλώνει,

»αέρας παρεπύκνωσεν κι εγέντον άμον δείσαν,

»τα ραχά εγομώθανε, τα κάμπους και τ’ ορμία

»τα ακρογιάλια τα υγρά και τα ξερά τουμπία,

»καπνόν ας σο θυμίαμαν, λιβάνι μυρωδίαν,

»βοήν Κατάρας και βοήν Θεού παρακαλίας

»Ν’ αϊλί εμέν… εχ‘ κι έρχουνταν… Ν’ αϊλί εμέν… εφάνθαν

»Έμπρια παν οι κοδέσπενες, έμπρια και οι νυφάδες,

»μοιρολογούν νοικοκυρές και κλαίγνε τα κορτσόπα

»και ακλουθάνε οι αγούρ’, οι γέρ’ και τα παιδόπα.

»Σίτ’ κλαίγνε, σίτια ανασύρν’ και σίτια καταρούνταν,

»τα ραχία π’ αντιβοούν, τα κάμπους π’ αφουκρούνταν,

»εθαρείς ‘κι λαΐσκουνταν, εθαρείς λαταρίζ’νε,

»εθαρείς κι εχπάστανε κι εκείνα, και σουμώνε…

»Ν’ αϊλί εμέν, να βάϊ εμέν… Τ’ ομμάτια μ’ ντο ελέπνε…

»Αποθαμέν’ πως πορπατούν κι εφτάγνε λιτανείαν,

»με τ’ Άγια τα ‘ξαπτέρυγα, μ’ αφμένα τα κερία,

»με τα ξυλένια τα σταυρά, ‘ς σα λείμψανα ντ’ εβγάλνε,

»μακρέα… μαύρα… και τρανά… ψηλά άμον κυπαρίσσα.»