Η Καμπάνα του Πόντου. Μέρος 4ο . Δραματοποίηση: Εύξεινος Λέσχη Τρικάλων.

IV

Άεν Παύλον εκλείστεν κα, ο Ταύρον εγονάτσεν,

το Μετζήτ εχαμήλωσεν, ο Κασκαμπάς κα έρθεν,

και τα Καμένα τ’ έρημα στέκνε και αφουκρούνταν…

Αφουκρούνταν και θλίφκουνταν, και κλαίγνε, ούλ’ εντάμαν…

«Θέ μ’ δείξον μας την δύναμη Σ’!… Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα Σ!

»Ποίσον με πετρένεν κρεμόν, άμον τ’ Αλογοστάρια,

»Ποίσον με πράσινον λειβάδ’ άμον τα Λειβαδία,

»Ποίσον με ασάλευτον ραχίν, άμον τον Άεν Παύλον.

»Να μη ‘πορώ και πορπατώ, ‘ς σον τόπο μ’ να ‘πομένω…

»Έχω κεπία απότιστα, αθέριστα χωράφια…

»Έχω πρόατ’ ανάλμεχτα, κι εγίδια να αλμέγω.

»Τα χτήνα μ’ θέλνε το πλυμίν, ροΐν θέλνε τ’ αρνόπα μ’!

»Τα σκυλία μ’ γουρνιάγουνταν και το μαλέζ’ περμένε…

»‘Φήκα τα πόρτας ανοιχτά, πόρτας και παραθύρια

»Θ’ εμπαίν’ αέρας κι άνεμον και θα βζύν’ την καντήλαν.

»Θεέ μ’! Δείξον τη δύναμη Σ’! Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα Σ’!

»Ποίσον με ποταμόπετραν βαρύν τη καταράχτε,

»Ποίσον με σπέλιας κατωθύρ’, ‘ς σην γην καταχωμένον,

»Ποίσον με, αν θέλτς, μικρόν λιθάρ’, αν θέλτς, ποίσο με χώμαν.

»Θεέ μ’… ποίσον με ήνταν θέλτς… Μόνον ‘ς σον τόπο μ’, άφς με.

»Άφς με αδά να θάφκουμαι, ‘ς σον τόπον ντ’ εγεννέθα,

»‘ς σο μνήμαν όμπου έθαψα την μάνα μ’ και τον κύρη μ’…»

Σίτα έλεγεν, σίτ’ έκλαιγεν και σίτα ενεσύρνεν,

έρθεν και παραστέκει ατεν η καλοαδελφή ατς,

οικοκυρά η Γίμερα, ας σα κοφρακοφώλια,

ας σον Αγιάννεν ντ’ αρχινούν, κι έρχουνταν ‘ς ση Σαράντων…

Τα δάκρυα ‘τουν ενώθανε, κι εγέντανε ποτάμι…

κι εποταμίγαν ‘ς σο ποτάμ’, ‘ς σην δακροχαλαρδίαν…