Η Καμπάνα του Πόντου. Video. Μέρος 2

Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ: "Έναν πουλίν, μαύρον πουλίν..."

(Επιμέλεια video:  Σαββίδου Λένα για την Εύξεινο Λέσχη Τρικάλων και το Thalassa Karadeniz) 

Το δεύτερο μέρος από την δισκογραφική μεταφορά του ποιήματος του Φίλωνα Κτενίδη "Η Καμπάνα του Πόντου". Περιλαμβάνει το πρώτο κεφάλαιο και μέρος του δευτέρου, όπου παρουσιάζεται ένα μαύρο πουλί να τριγυρίζει πάνω από τα Καστρότειχα της Τραπεζούντας. Σε αυτές τις στροφές ο Κτενίδης υμνεί τον Βυζαντινό Πόντο και την αίγλη του και βγάζει τη λύπη της ψυχής του για τα ερείπια της αλλοτινής δόξας " π’ επέμναν έρμα κι άκλερα γομάτα κολισιάφτρας…". Το μαύρο πουλί κουρασμένο από το ολονύκτιο πέταγμα του γύρω από το κάστρο των Κομνηνών, βρίσκει ένα παραστάρι πόρτας του ερειπωμένου κάστρου για να ξαποστάσει την αυγή και να θρηνήσει το κακό που ρχεται. Απευθύνεται στα χιλιόχρονα μάρμαρα που ευλαβικά σκεπάζουν τη Μνήμη του Έθνους και τους ζητά να ξεσκεπάσουν τους Τάφους των προγόνων, γιατί έφθασε η ώρα να βγουν οι νεκροί. Έφθασε η ώρα να μπουν μέσα οι ζωντανοί.

Ελεύθερη περιγραφή: Λένα Σαββίδου.

Στίχοι:
I
Έναν πουλίν, μαύρον πουλίν, μαύρον άμον την νύχταν,
ολονυχτίς τριγύριζεν ολόγερα ‘ς σον κάστρεν,
‘ς σον κάστρεν, ‘ς σα καστρότειχα τη μαυρο-Τραπεζούντας,

που έχ’ τα ρίζας ‘ς σον γιαλόν και την κορφήν ατ’ ‘ς σ’ άστρα
π’ είχεν δέκα καστρόπορτας κι ούλα χαλκοδεμένα,
κι απ’ έξ’ ας σα καστρόπορτας, ορμία και ποτάμια,
ντο έδεναν και έλυναν, γεφύρια σιδερένια…


Όλεν ο κάστρεν έλαμπεν, άμον ντο λάμπ’ ο Ήλεν,
και το παλάτιν έλαμπεν, άμον διαμάντ’ ΄ς σον Φέγκον,
τη Βασιλέα το παλάτ’, τοι Κομνηνών, φωλέα,
π’ έτον τρανόν και θαμαστόν, κάστρεν απάν’ ΄ς σον Κάστρεν.


Κάποτ’ εγέντονε σεισμός, κι η γη όλεν εσείεν,
κι έναν Δεκαπενταύγουστον, κι έναν μαύρον ημέραν
επάρθαν τα κλειδία θε, κι ο κάστρεν εκρεμίεν…
‘Πέμναν τα πόρτας ανοιχτά, το Παλάτ’, δίχως θρόνον
και δίχως τοι παλατιανούς, και χωρίς Βασιλέαν
….κι ο Κάστρεν ο θεόρατον εγέντον κοιμητήρι.




Χρόνια έρθαν και ‘δέβανε, καιροί έρθαν και πάγ’νε…
….Έναν πουλίν, μαύρον πουλίν, μαύρον άμον την νύχταν,
ολονυχτίς τριγύριζεν γύρω τα καστροπόδια,
π’ επέμναν έρμα κι άκλερα γομάτα κολισιάφτρας…
ολονυχτίς τριγύριζεν, με τα φτερά ανοιγμένα,
και επεστάθεν την Αυγήν, κι εκάτσεν σ’ έναν άκραν
μονάκριβου παρασταρί, δίχως επανωθύρι,
απομεινάρ’ τη Παλατί, κιντέας ντ’ εγομώθεν.


Τερεί απάν, τερεί αφκά, τερεί οπίσ’ και έμπρια…
μακρογουλίζ’, καλοτερεί ‘ς σ’ Ανατολήν και Δύσην,
κι αρχινά να φτουλίγεται άμον χέρα γυναίκα,
κι αρχινά να μοιρολογά, μ’ ανθρώπινον λαλίαν…




II


«Εσείν πλακία άχαρα, μάρμαρα απαρδάλια,
»με μονοκέφαλους Αετούς και Μίτρας Βασιλεάδων
»μ’ εγκόλπια Πατριαρχών, με Σταυρούς Δεσποτάδων,
»με τα σπαθία στρατηγών, παντέρας καπετάνων.
»Μάρμαρα, ντο σκεπάζετεν ολόεν έναν έθνος
»αποσκεπάστεν βλαβικά τ’ άγια τα ταφία.
»Το χώμαν θ’ ευκαιρώνει ατο, τ’ ανάλαφρον αέρας,
»ντ’ εβγαίν’ ας σο ανάσυρμαν κι ας σο μαύρον το κλάμαν,
»….ν’ εβγαίνε οι αποθαμέν’, οι ζωντανοί θ’ εμπαίνε…




»Οι ζωντανοί, π’ εφήκανε τον τόπον ντ’ εγεννέθαν
»κι εφορτώθανε τα στενά τα νεκρικά κασέλας
»κι εφόρεσαν τα σάβανα, κι εσέβανε ‘ ς σην στράταν,
»‘ς σην στράταν την αγύριστον, ‘ς ση χαμονής τον δρόμον.