(Επιμέλεια video: Σαββίδου Λένα για την Εύξεινο Λέσχη Τρικάλων και το Thalassa Karadeniz)
Το συγκλονιστικότερο
ίσως μέρος του ποιήματος του Φίλωνα Κτενίδη: Φαντάσματα και ίσκιοι μπαίνουν
αργά και πονεμένα στα Καστρότειχα της Τραπεζούντας. Τον πένθιμο ήχο της
Καμπάνας σκεπάζει η βοή του πλήθους. Κλαίει, οργίζεται και παρακαλεί τους
νεκρούς του να σηκωθούν από τους τάφους και να βγουν έξω. 'Εφθασε η ώρα να
μπουν μέσα οι ζωντανοί:
»Ούλ’
που εσέβετεν ‘ς σην Γην, κι εσέβετεν ‘ς σο χώμαν…
»…Σκωσέστε
ατο, με το κιφάλ’ με τα στουδένια ωμία,
»σείστ’
ατο με τα γόνατα, με τη χερί τα στούδια…
»κι
εβγάτεν ας σα μνήματα, εβγάτ’ ας σα ταφία…
»Εβγάτεν
οι αποθαμέν’… Οι ζωντανοί θ’ εμπαίνε…
Ότι πιο
δυνατό έχει γραφθεί ποτέ σε αυτήν την υπέροχη γλώσσα, την Ποντιακή η στιγμή που
θρηνούν τον πόνο τους:
»Δέχν’
ας σο σπίτια τουν τ’ ανθρώπς, τ’ Άγς ας σα εγκλησίας
»και
νια ‘ς σα σπέλα αφήν’ εμας και νια ‘ς σα ραχορμία,
»νια
‘ς σα ομάλα τ’ ήμερα, και νια σ’ ορμάνα τ’ άγρα.
Ο Ουρανός τους
προσπερνά και η μαύρη γη τους καρτερά.
Η θάλασσα
που τόσο αγάπησαν και μέσα από τους αιώνες έγινε αίμα στο αίμα τους είναι πια
ξένη κι αφιλόξενη για αυτούς:
»Η
μαυρο-θάλασσα υγρόν, κι ο βυθόν δίχως χώμαν,
»εκεί
ταφίν ‘κι ανοίγεται, μνήμαν ‘κι στερεούται,
»εκεί
κερί ‘κι άφκεται, θυμίαμαν ‘κι καίει
»μνημόσυνον
‘κι γίνεται, και σταυρόν ‘κι καρφούται…
Το μόνο που
τους μένει για να μείνουν στον τόπο που τόσο αγάπησαν κι έδεσαν τις ζωές τους μαζί
του είναι να βρουν χώρο μέσα στη γη, στα μνήματα των προγόνων για να μπορούν να
νοιώθουν τον ήλιο των βουνών τους, να δροσίζονται απ την βροχή του ουρανού τους
και να χαίρονται
»μανουσάκια
την άνοιξιν, τουτουγιάδες το Θέρος,
»μάραντα
τον Μοθόπωρον, τον Χειμωγκόν λιβάνι…
Απεγνωσμένοι
παρακαλούν τους νεκρούς τους:
»Τζίξτε
μας Εσείν… Τζίξτε μας… το αίμαν εσουν είμες…
»Βασιλιάδες
κι Αρχιερείς, Όσιοι κι Αγιασμένοι
»Ποισέστεν
τόπον και ‘ς σ’ εμάς… ν’ εμπαίνομε να κείμες…
»Για
‘βγάτεν και αφήστε μας εύκαιρα τα ταφία.
»Εβγάτεν
οι αποθαμέν’… οι ζωντανοί… θ’ εμπαίνε…
ΛΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου